Onder christenen kunnen we twee problemen aanwijzen: activisme en
onbeweeglijkheid. Actie, alleen om het doen, zonder te weten waarom; en denken
zonder actie. Beide verschijnselen veroorzaken geloofscrisissen.
Om te weten wat nu eigenlijk de missie van de Kerk is, moeten we bij
het begin beginnen: de schepping.
God schiep de mens en de tuin. De zonde veroorzaakt ontwrichting van de
relatie tussen mens en God (Gen. 3:10): ontwrichting van het geschapen zijn
naar Gods´ beeld en gelijkenis (Gen. 1:26,27). In plaats van de tuin, wordt er
over een stad gesproken. De eerste stad is gesticht door Kain, nadat hij
gevlucht was van het aangezicht des Heeren (Gen. 4:16,17). De stad is dus een
vrucht van de zonde, uitvinding van de mens.
Zonde is niet alleen persoonlijk, zoals vaak word gedacht, maar ook
sociaal en integraal: de zonde breekt de relatie tussen de mens en God, tussen
de mens en andere mensen, de relatie van de mens met zichzelf, de relatie van
de mens met de plaats waar hij leeft en de relatie tussen verschillende
plaatsen. De stad bijvoorbeeld is niet zelfvoorzienend en de natuur kan
zichzelf ook niet meer opbouwen.
Maar God heeft een verlossingsplan, voor de mens en voor de plaats waar
de mens leeft. Jezus geeft zichzelf; de Kerk is een nieuwe relatie. God
waardeert onze uitvindingen, zoals de stad. Hij gebruikt het project van de
mens en grijpt in, zoals bijvoorbeeld in Openbaring, waar gesproken wordt over
de heilige stad (Op. 21:2), waarin de tuin terugkomt.
De Kerk bevindt zich midden in de geschiedenis, tussen de zondeval en de
verlossing, daarmee antecipeert zij zich op de verlossing. De Kerk bevindt zich
in de realiteit, en Jezus werkt door zijn lichaam.
Wat is dus de missie van de Kerk?
de Kerk is het antwoord van God voor de wereld, God wil de relatie met de mens
herstellen. De Kerk doet een interventie in de geschiedenis met het
verlossingsplan van God. De Kerk drukt met de grootst mogelijke kracht uit, in
het hier en nu, een realiteit die in zijn perfecte vorm gesmaakt zal worden in
het daar en de toekomst (de perfecte verlossing).
Wat gaat er vaak mis met de interpretatie van de missie van de kerk? Er
wordt vaak zo gedacht: de zondeval is slecht, de verlossing is goed, en de Kerk
zit daar tussen in. De Kerk wil de mens direct brengen tot de verlossing en
vindt de term ´wereld´ uit, wat geassocieerd wordt met de zondeval. Alles van
de wereld is slecht, en de wereld heeft NU verlossing nodig, de Kerk bedenkt
een parallelle wereld, met zijn eigen woorden, literatuur, muziek etc. De Kerk
wil een antwoord zijn op vragen die de mensen niet (meer) stellen. En verliest
hierdoor de verbinding met de wereld die verlossing nodig heeft. De beste
oplossing is naar Jezus kijken: Hij is naar de aarde gekomen, als invasie. Hij
had geen parallelle wereld nodig, Hij brengt genezing voor alle relaties die de
zonde gebroken heeft. Dit is de plek van de Kerk, midden in de wereld, om
direct de geschiedenis te beinvloeden. Kijk maar in het Evangelie met wie Jezus
omgaat, met wie Hij aan tafel zit?
De mens zoekt zijn eigen manier om de gebroken relaties te herstellen.
De gebroken relatie tussen de mens en God probeert de mens te herstellen met
religie. De gelovige ziet hierbij God als toornig opperwezen die zegent wanneer
je offers brengt. Maar: God is liefde, God is niet degene die ons slechte
dingen laat overkomen, maar transformeert het slechte in het goede. Om vorm te
geven aan de uitvinding religie, heeft de mens door de geschiedenis heen, plek,
dag, actie en hoofdrolspeler onderscheiden. In het Oude Testament is dat: de
tempel, de zaterdag, de dienst en de hogepriester. In het Nieuwe Testament
vernieuwt Jezus dit: God woont niet in de tempel; de mens is niet gemaakt voor
de sabbat, de perfecte dienst is de redelijke godsdienst (Rom. 12:1), wij zijn
allemaal hogepriesters, allemaal verantwoordelijk voor iedereen en wij allemaal
kunnen een herstelde relatie met God hebben. Daarbij vindt aanbidding niet meer
in de tempel plaats, maar via ons leven. God geeft ons dus relatie in plaats
van religie.
De gebroken relatie van de mens met zichzelf, probeert de mens te
verhelpen met trots: ik heb niemand nodig. Het medicijn wat Jezus voorstelt is
echter ´de ander zijn´. Ik ben niemand zonder iemand, God is ook een
gemeenschappelijke God: drie personen, Vader, Zoon en Heilige Geest. Als we dit
toepassen op de missie van de Kerk, denk dan hier eens over na: wij hebben meer
de mensen nodig die minder hebben dan wij, dan dat zij ons nodig hebben.
Wat betreft de gebrokenheid van de relaties tussen de mensen, kiest de
mens voor zichzelf. Het egoisme lijkt een wondermiddel: ik wil alles voor
mezelf. Dit veroorzaakt juist dat de mens leeft in functie van materiele
dingen, waarvoor veel relaties worden verwoest. God stelt ons onbaatzuchtigheid
voor, om ons te verlossen van deze gebrokenheid: alles wat van mij is, is van
jou. De basis hiervoor is de Drie-eenheid, zij geeft alles in gunst van de
mensheid.
God brengt ook verlossing voor de gebrokenheid van de relatie tussen de
mens en de plaats waar hij woont. Als geneesmiddel voor de ongerechtigheid en
ongelijkheid in de wereld brengt Hij gerechtigheid en gelijkheid met Zijn
koninkrijk. Wij zijn het koninkrijk van God zelf, hier op aarde, wij als Kerk.
Dit is de missie van de Kerk, ingrijpen in de geschiedenis, de cyclus van het
slechte verbreken, zodat de wil van God op aarde kan geschieden.
Lieke van Genderen,
naar aanleiding van lezing Fabricio Cunha, vriend van ons en dominee baptistenkerk Vida Nova, São José dos Campos, São Paulo. Hij is getrouwd met Miryana en samen hebben ze drie kinderen.
http://www.fabriciocunha.com.br
Reacties
Een reactie posten